รักมิอาจเอ่ย

          "ฝ่าบาท ฝ่าบาท เพคะ"
          น้ำเสียงสั่นเครือลอยมาท่ามกลางอากาศ ชายชราอายุราว60ปีที่กำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ของวังอันใหญ่โต แว่วได้ยินเสียงของหญิงสาวที่คุ้นเคย
 
           "....ฮาล.."
     ชายชราเอ่ยเรียกชื่อที่คุ้นเคย

      "ฝ่าบาท...หม่อมฉัน มิได้ทำสิ่งใดเลยเพคะ ได้โปรดเชื่อใจหม่อมฉันด้วย....ต่อให้คนทั้งโลกเกลียดหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ไม่แยแส ...ขอเพียงแค่เพราะองค์เท่านั้น ฝ่าบาทเพคะ ฝ่าบาท!!"

      ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นย้อนกลับมาทำร้ายหัวใจของชายชรา แววตาของเค้าสั่นเครือ ไหววูป ในใจของเค้าเจ็บปวดเหลือเกิน
 
        "ฝ่าบาทเพคะ ฝ่าบาท "

          เสียงใสดังข้างๆหู ไม่ใช่เสียงที่นึก คิดจากจิตใจแต่เป็นเสียงที่เรียกเขาจริง ชายชราหันไปมองตามต้นเสียงช้าๆ ปรากฎหญิงสาวในชุดฮิญาบสีเขียวอ่อนลายดอกบัว กำลังโค้งทำความเคารพพร้อมโปรยรอยยิ้มดังเช่นวันวาน ชายชรามองหญิงสาวทุกอย่างดูหยุดนิ่ง

     "ฝ่าบาทเพคะ ทรงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ ได้บรรทมบ้างรึเปล่า หม่อมฉันมิได้ดูแลพระองค์ด้วยเอง กังวลใจเหลือเกิน"
      หญิงสาวค่อยๆคุกเข่าก้มตัวลงนั่งกับพื้นก่อนจะเอาสองมือมาวางไว้บนตักของชายชรา

   "ฮาลนี้เจ้าจริงๆรึ "  
                                                                         
      ชายชราเอามือที่เหี่ยวย่นเชยคางหญิงสาวเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
 
    "เพคะ...หม่อมฉันเองเพคะ ฝ่าบาท"

      หญิงสาวเอ่ยตอบพร้อมเอาหน้าแนบกับฝ่ามือทำท่าคล้ายลูกแมวกำลังอ้อนเจ้านาย ชายชราละมือออกจากหญิงสาวก่อนจะอุ้มร่างบางมาให้นั่งตักของตน
 
     "ฮาล เจ้าช่างงามเหลือเกิน อยู่กับเจ้าเท่านั้นที่ทำให้ข้า สบายใจที่สุด"

      เค้าลูบหัวหญิงสาวอย่างเอ็นดู หญิงสาวก็เอียงคอไปตามแรงบองอักฝ่าย
 
    "ฝ่าบาทเพคะ .....หม่อมฉันไม่ได้ทำนะเพคะ ได้โปรด... "

ชายชราชะงักเค้ามองสายตาของหญิงสาว ดวงตากลมโตกลับมีน้ำใสไหลออกมาจากดวงตา
     "หม่อมฉันแค่ของเศษเสี่ยวเท่านั้น ฝ่าบาทหม่อมฉันมิได้ทำสิ่งใดเลย ฝ่าพระบาทเพคะ"

ใบหน้าหวานแสดงความทุกข์ระทมของหัวใจ น้ำใสไหลอาบแก้มครั้งแล้วครั้งเล่า ชายชราถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูด

     "ข้าเชื่อใจเจ้า ....ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนวางยาลูกชายข้า ฮาล หยุดร้องเถอะ"

 ชายชราจุมพิตลงบนเปลือกตาด้านซ้ายแล้วขึ้นไปจูบหน้าผากกลมมล หญิงสาว ยิ้มได้อีกครั้งก่อนจะพยักหน้า

     "ขอบพระทัยเพคะ ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท"

         ทั้งสองค่อยๆยื่นใบหน้ามาจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างช้าๆ ทุกอย่างในห้องดูสั่นไหว ภาพตรงหน้าชายชราค่อยๆหายไป สิ่งสุดท้ายที่เค้าได้ยินเพียงแค่เบาๆคือประโยคสั้นๆ ทูลลาเพคะ ฝ่าบาท ชายชราหลุดจากภวังค์ ทุกอย่างเป็นปกริดังเดิมน้ำตาไหลออกมาจากดวงที่ฝ่าฟางของเขา เขาแก่มากแล้วแต่เค้ามั่นใจสิ่งเกิดขึ้นเมื่อชั่วครู่นั้นคือ ความจริง แม่ยอดดวงใจ ยอดรัก แก้วตาของเค้าได้จากไปแล้ว.... ชายชราได้แต่ถอนหายใจเหม่อมองไปที่ริมหน้าต่างอีกครั้งก่อนจะย้อนรำลึกถึงอดีตที่แสนหอมหวานของเค้ากับเธอ